با بالا رفتن سن اکسیژن پوست پایین می آید و میزان قابل توجهی از آن تا ۴۰ سالگی کاهش پیدا می کند. هنگامی که پوست اطراف چشم به اندازه کافی اکسیژن دریافت نکند، در معرض ابتلاء به چین و چروک و تیرگی قرار می گیرد که به طور کلی باید گفت وجود گاز cO2 در هر بافتی باعث تحریک و افزایش جریان خون و ایجاد و مویرگ های جدید و افزایش بازسازی و تولید بیشتر رشته های کلاژن و الاستین می شود. همچنین تزریق دی اکسید کربن به زیر پوست با ایجاد آسیب ناشی از فشار و ضربه سلول های چربی را می شکند و افزایش جریان خون در رگ ها باعث افزایش اکسیژن در محل و دفع بهتر چربی می شود و باعث تخریب آن ها میشود. دو اتفاق دیگر که در اثر گاز دی اکسید کربن در بدن رخ می دهند که یکی از آن ها افزایش غلظت گاز در جریان خون است که باعث گشاد شدن عروق و افزایش جریان خون می شود و دیگری این است که در ریه ها یک اتفاق به نام ROHR اتفاق می افتد و تفاوت غلظت گاز دی اکسید کربن در یک طرف غشای سلولی و هموگلوبین باعث تبادل این گاز با اکسیژن می شود. همچنین در محل تزریق دی اکسید کربن وجود گاز co2 باعث تشکیل رگ های کوچک خونی و افزایش اکسیژن می شود که هر دو مورد در بافت چربی باعث تجزیه چربی های ناشی از اکسید شدن می شود. افزایش فشار بافتی ناشی از وجود گاز co2 باعث بروز یک فعالیت به شکل آبشاری می شود که نتیجه آن تجزیه چربی خواهد بود. افزایش جریان خون به سلول ها و تار های کلاژن و الاستین کمک می کند و در نهایت باعث جوانسازی پوست در محل تزریق می شود.
مزایای کربوکسی تراپی زیر چشم شامل: استفاده از کربوکسی تراپی نتیجه بسیار مطلوبی از درمان تیرگی دور و زیر چشم قابل مشاهده خواهد بود. برای انجام کربوکسی تراپی نیاز به تجهیزات بیمارستانی نخواهد بود و در مطب به راحتی انجام می شود. همچنین بعد از کربوکسی تراپی هم نیاز به طی دوران نقاهت و استفاده نیست. بعد از انجام کربوکسی تراپی شما میتوانید به راحتی به کار و زندگی روزمره خود باز کردید بدون اینکه نیاز به کمک داشته باشید. اگر این عمل توسط پزشک پوست با تجربه انجام شود، فرد دارای بیماری خاصی نباشد، بهترین نتایج بدون عوارض جانبی حاصل می شود. همچنین بعضی از مشکلات مانند قرمزی و افزایش حرارت بدن بعد از عمل به سرعت از بین می روند و به حالت طبیعی برمی گردند.
کربوکسی تراپی را میتوان به مزوتراپی تشبیه کرد. در این روش گاز کربن دی اکسید به لایههای زیر پوست زیر می شود. کربن دی اکسید وارد شده به بافت ها به صورت موضعی در محل تحت درمان منتشر می شوند. همچنین بدن در واکنش با افزایش میزان دی اکسید کربن شروع به فعالیت می کند. گاز دی اکسید کربن در فرآیند تولید انرژی توسط سلولهای بدن ما تولید میشود. سلولها با استفاده از مواد غذایی مثل قندها و گاز اکسیژن، در فرآیند تنفس سلولی، انرژی و دی اکسید کربن تولید می کنند. برای همین بدن ما به طور مداوم به اکسیژن نیاز دارد و دی اکسید کربن تولیدی را با بازدم دفع می کند.
زمانی که میزان دی اکسید کربن در یک بافت زیاد می شود، یعنی میزان ورود اکسیژن کم بوده و یا خون رسانی به آن کاهش پیدا کرده است. به دلیل اینکه دی اکسید کربن به کمک خون از بافتهای بدن به ریه انتقال پیدا می کنند تا دفع شوند. بدن برای جبران این دو مشکل احتمالی خونرسانی به آن بافت را افزایش میدهد. در واقع در کربوکسی تراپی فرایند های طبیعی بدن را تحریک می کنند تا به نتیجه دلخواه برسند. بعد از تزریق دی اکسید کربن به زیر پوست، حدود ۷۰ درصد از این گاز با آب موجود در بافت و خون واکنش نشان می دهد و باعث تبدیل به ماده ای اسیدی به نام بیکربنات میشود. بیکربنات باعث اسیدی شدن محیط بافت و خون موضعی می شود و بدن برای جبران این مشکل، خونرسانی به بافت را افزایش می دهد. هرچه محیط بافت اسیدی تر باشد، اکسیژن بیشتری به آن وارد میشود.